Skalinek czerwonogardły

Skalinek czerwonogardły
	Petroica phoenicea
	Gould, 1837
	; Samiec
	; Samica
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	wróblowe
Podrząd	śpiewające
Rodzina	skalinkowate
Podrodzina	skalinki
Rodzaj	Petroica
Gatunek	skalinek czerwonogardły
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Skalinek czerwonogardły^[3] (Petroica phoenicea) – gatunek ptaka z rodziny skalinkowatych (Petroicidae). Nie wyróżnia się podgatunków^[4]^[5].

Morfologia

Wygląd

Mały, pulchny ptak. Samiec ciemnoszary z białą plamką nad dziobem i białym pasem na skrzydle, ogon biało obrzeżony, podgardle po dolną część tułowia płomiennoczerwone, niższa część brzucha biała. U samicy górna część korpusu szarobrązowa z jasnoszarą plamką nad dziobem i jasnoszarymi pręgami na skrzydłach: dolna część tułowia szarawa, ciemniejsza na piersi, czasem z zabarwieniem czerwonawopomarańczowym.

Rozmiary

długość ciała 12–14 cm^[4]

Masa ciała

11–14,5 g^[4]

Zasięg

Żyje w lasach eukaliptusowych i w zalesionych okolicach u podnóża wzgórz w południowo-wschodniej Australii, Tasmanii i na wyspach w Cieśninie Bassa, zimę spędza na bardziej otwartych terenach nizinnych.

Rozród

Wrzesień do stycznia. W dziupli, szczelinie w korze, na skałach lub w budynkach buduje z połączonych pajęczyną pasków kory i trawy gniazdo w kształcie pękatej filiżanki. Dekoruje je mchem, porostami lub korą. We wnętrzu mości włosiem, futrem i puchem roślinnym. Składa 3–4 jaja zielonkawobiałe, czerwonobrązowo lub fioletowo nakrapiane, wysiadywane przez 12–14 dni.

Status

IUCN od 2022 roku uznaje skalinka czerwonogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 2004 roku klasyfikowano go jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened), a od 1988 roku jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Jest to ptak lokalnie pospolity, liczebność populacji szacuje się na około milion dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy^[2].

Pożywienie

Owady.

Przypisy

↑ Petroica phoenicea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Petroica phoenicea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Petroicinae Mathews, 1919-20 - skalinki (wersja: 2020-05-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-16].
↑ ^a ^b ^c Boles, W.: South Flame Robin (Petroica phoenicea). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2019. [dostęp 2020-01-07].
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Australasian robins, rockfowl, rockjumpers, Rail-babbler. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-16]. (ang.).

Bibliografia

Jill Bailey Mini kompendium ptaki.

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Petroica phoenicea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Petroica phoenicea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-3] Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Petroicinae Mathews, 1919-20 - skalinki (wersja: 2020-05-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-16].

[hbwa-4] Boles, W.: South Flame Robin (Petroica phoenicea). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2019. [dostęp 2020-01-07].

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Australasian robins, rockfowl, rockjumpers, Rail-babbler. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-16]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]